Vođstvo Crkve Srbije u Crnoj Gori nastavlja zavjeru protiv države i crnogorskog etnosa i nacije

Crkva Srbije (SPC), ne prestaje u mala fides nakanana da uporno falsifikuje istoriju Crne Gore i posrbljava, odnosno, pokušava nihilizovati crnogorsko nacionalno biće, sa ciljem da se ruinira Crna Gora i nacionalno i etnički asimiluje crnogorski narod. U tome lošemu naumu, koji je kontinuiran, ima značajnu podršku brojnih političkih i drugih vladajućih činilaca u Crnoj Gori, na žalost, na koje ima, nenormalni i ogromni politički uticaj, u formalno sekularnoj državi, što je jako štetno, gotovo pogubnu za Crnu Goru i što dokatuje marionetski karakter svih vlasti koji upravljaju Crnom Gorom od kraja 2020. do danas. Demisija, odnosno, odlazak ove vlasti je neophodan s položaja da bi se oporavila Crna Gora. Crkva Srbije, odnosno, SPC, ponovo, posrbljava i otima crnogorsko kulturno nasljeđe i istoriju, otimajući Crnoj Gori i crnogorskom narodu, u smislu etnosa, štampariju Crnojevića i smiještajuću je u kontekst kome ona nikad pripadala nije i kome ne pripada. Ona je bila crnogorska etnički i državna štamparija Crne Gore u epohi dinastije crnogorske Crnojević.

Mitropolit Crkve Srbije ili službeno Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, odnosno, njene eparhije Crnogorsko-primorske g. Joanikije Mićović stalno, služeći se manipulacijama i istorijskim krivotvorinama, opsjednut, očito, Njegoševim mauzolejom na Lovćenu, koji mu posebno smeta, te, ergo, stalno tvrdi da treba “vratiti Njegoševu kapelu na Lovćen” i u nju presahraniti zemne ostatke Petra II Petrovića-Njegoša. U stvari, on hoće samo da vrati okupaciono zdanje Aleksandra Karađorđevića iz 1925. godine, a ne Njegoševu kapelu, koju je upravo 1925. godine, srušila oružana sila Karađorđevića u vrijeme kad je Crna Gora bila žrtva okupacije i nasilne velikosrpske aneksije i subjugacije.

Episkop/mitropolit Crkve Srbije u Crnoj Gori, prilično slabog znanja, Joanikije Mićović na specijalnom zadatku u Crnoj Gori, uzurpator trona svetog Petra Cetinjskog, inače, samo nastavlja da korača, ali primitivnije i profanije, utabanom stazom svog prethodnika i velikosrpske klerikalne i neklerikalne politike, koja uporno obmanjuje javnost oko istorijata oštećenja, rušenja i tzv „obnavljanja“ nekadašnje kapele na Lovćenu i oko podizanja Njegoševog mauzoleja.

On želi da vrati kapelu Aleksandra Karađorđevića, njegovu zadužbinu, a ne da obnovi Njegoševu kapelu, koju je umjesto da je popravi, do temelja davno srušio upravo režim kralja Aleksandra u Kraljevini SHS.

Njemu kao i ostalim velikosrpskim asimilatorima Crnogoraca i negatorima crnogorske nacionalne samobitnosti smeta veličanstveni spomenik-mauzolej Njegošu, remek djelo znamenitog hrvatskog, jugoslovenskog, evropskog i svjetski priznatog i poznatog umjetnika, vajara Ivana Meštrovića, jer ni on ne može da podnese činjenicu što je jedan Hrvat spleo dostojni vijenac jednom Crnogorcu i što je jedan rimokatolik napravio velelepno zdanje u kome je i spomenik i grobnica jednog pravoslavnog vladike i pjesnika slobode kosmopolitskih svjetonazora.

Suočavamo se već duže vrijeme sa harangom protiv Njegoševog mauzoleja na Lovćenu, čiji je jedan od protagonista g. Joanikije II Mićović, koji, uz podršku svojih sljedbenika, saveznika i mentora, (inače njegovi suštinski tutori i paternalisti su u imperijalnoj moskovskoj patrijaršiji) crnogorsku i širu javnost pokušava da alarmira pozivima, pokličima i obećanjima da će se Aleksandrova kapela iz 1925. ponovo podići na Lovćenu.

Od toga neće, naravno, biti ništa. To je samo propagandno-agitaciona floskula, koju velikosrpski asimilatori i denacionalizatori (kojima smeta nezavisna i suverena Crna Gora, i koji bi je, da mogu, rado srušili i ukinuli i anektirali Srbiji, ali, eto, na njihovu žalost ne mogu) dugo vremena uzaludno plasiraju. U pitanju je klasična zabluda, skup pustih političkih želja, snova i opsjenarstva dijela episkopa iz vrha Srpske pravoslavne crkve i dijela njenih sveštenika, koji o tome trube i telale decenijama bezuspješno i šire istorijske neistine oko rušenja autentične Njegoševe kapele.

Mitropolit Joanikije ponavlja tlapnju da su komunistička vlast u Jugoslaviji i njen lider Josip Broz Tito naredili da se „sruši Njegoševa kapela i razori Njegošev grob“, što je istorijski netačno.

Njegoševa kapela (čiji je ktitor bio vladika Rade) na Lovćenu i je srušena 1925. voljom vrha vlasti Kraljevine SHS u Beogradu i podignuta je tada na njenom mjestu sasvim druga i drugačije simbolike kapela Aleksandra Karađorđevića, koju je vlast SFRJ, odnosno, preciznije Republike Crne Gore kao njenog integralnog dijela, uklonila, legalno i legitimno, davno sa Lovćena i podigla velelepno zdanje dostojni Mauzolej Njegošu po projektu čuvenog kipara Ivana Meštrovića, u čijoj kripti se nalazi Njegošev grob.

Red je da kažemo nešto u kratkim crtama o istorijatu nekadašnje Njegoševe kapele, odnosno, crkve koja je postojala na Lovćenu.
Petar II Petrović Njegoš je na Lovćenu 1845. ili 1846. podigao kapelu posvećenu Svetom Petru Cetinjskom (svom stricu i prethodniku na državno-mitropolitskoj stolici Crne Gore).

Njegoš, odnosno, vladika Rade bio je poglavar autokefalne Crnogorske crkve, i on izričito pominje crnogorsku naciju u službenim aktima Crne Gore njegovog vremena, kao i Crnogorsku pravoslavnu crkvu čiji je bio poglavar, noseći pritom bijelu pan-kamilavku. To brojni nacional-klerikalni i agresivni negatori Crne Gore i Crnogoraca svjesno prećutkuju. Naravno, to pokušava negirati i mitropolit g. Joanikije, ali se utvrđene istorijske činjenice ne mogu negirati, ni halabukom, ni obmanama, ni podmetanjima, ni indoktrinacijom, ni falsifikatima itd. Jer istina se pobiti ne može. Još manje zatrti, koliko god ona trpjela udare.

Njegošev zavjet nije bio da se sahrani u kapeli na Lovćenu, ali ima posrednih svjedočenja da je saopštio da bi želio da se sahrani na Lovćenu, ali ne u kapeli, crkvi koju je podigao, nego pored nje. O tome je zapis ostavio i Vuk Popović.
Dakle, Njegošev autentični, pisani, neposredni, manuskriptalni, amanet da se sahrani u spomen crkvi na Lovćenu jednostavno istorijski ne postoji. U njegovom testamentu ( zavještaju, oporuci), nema niđe nikakve njegove zapovijesti, amaneta, da se sahrani u kapeli Svetog Petra Cetinjskog na Lovćenu.

Knjaz Danilo I Petrović-Njegoš je, ipak, iz državno-političkih, idejnih razloga, sahranio Njegoša u kapeli Svetog Petra 1855. a ne izvan kapele, odnosno, pored kapele. Do tada je Njegoš počivao u grobnici u Cetinjskom manastiru – od smrti 1851. Njegoševu zadužbinu iz 1845. nijesu srušili 1916. Austrijanci (kapela na Lovćenu bila je tada oštećena i mogla se popraviti), ni komunisti 1972.

Njegoševu Kapelu su namjerno srušile 1925. vlasti monarho-unitarne države SHS da bi se iste godine podigla na Lovćenu nova i drugačija kapela, ne od lovćenskog no značajnim dijelom od venčačkog kamena („od Topole“), to je bila kapela različitih dimenzija i simbolike i kapela kralja Aleksandra Karađorđevića, podignuta tada „u slavu“ dinastije Karađorđević i koja je predstavljala čin i znak okupacije i nasilne aneksije (anšlusa) Crne Gore.

Kralj Aleksandar „Palikuća“ je svoju 1925. podignutu kapelu posvetio Svetom Đorđu, a Njegoš 1845. svom stricu Petru Prvom-Svetom Petru Cetinjskom. To je bitna razlika.

Aleksandrova kapela na Lovćenu je bila simbol ukidanja Crne Gore, svrgavanja dinastije Petrović sa prijestola Crne Gore i ukidanja autokefalne Crnogorske crkve. Njegošev mauzolej na Lovćenu je simbol vječnosti Crne Gore i on će tu biti zauvjek, dok je Crne Gore, Crnogorki i Crnogoraca, dok je Cetinja i dok je Lovćena. Dok je, riječju, samosvjesnih i rodoljubivih građana Crne Gore. Zato klero-politički i ideološki, verbalni napadači na Lovćen treba da se okanu ćorave i zaludnje rabote, jer se Aleksandrova kapela na Lovćen neće vraćati.

Mitropolit Joanikije, treba mnoge činjenice uzeti u obzir, a on ih umjesto toga igonoriše. I to one činjenice koje govore da su, recimo, Petar I i Petar II Petrović Njegoš bili poglavari autokefalne Crnogorske crkve, kao i raniji i kasniji crnogorski mitropoliti, i da su status autokefalnosti Crnogorskoj crkvi priznavale sve autotokefalne crkve na čelu sa Carigradskom patrijaršijom. Priznavala je i Ruska pravoslavna crkva u 19 vijeku i kasnije u 20 vijeku, sve dok ona nije nasilno ukinuta i pripojena 1920., tada stvorenoj Srpskoj pravoslavnoj crkvi Kraljevine SHS, nastaloj političkom voljom i odlukom vrhovne vlasti Kraljevine SHS u Beogradu-odnosno regentom regent Aleksandra Karađorđevića.